دانلود تحقیق- مقاله-پروژه-کارآموزی
مرجع کامل خرید و دانلود گزارش کار آموزی ، گزارشکار آزمایشگاه ، مقاله ، پروژه و پایان نامه های کلیه رشته های دانشگاهیدانلود تحقیق- مقاله-پروژه-کارآموزی
مرجع کامل خرید و دانلود گزارش کار آموزی ، گزارشکار آزمایشگاه ، مقاله ، پروژه و پایان نامه های کلیه رشته های دانشگاهیمقاله بررسی عمل آوری علوفه برای گاوداری گوشتی
| دسته بندی | دام و طیور |
| فرمت فایل | doc |
| حجم فایل | 25 کیلو بایت |
| تعداد صفحات فایل | 32 |
مقاله بررسی عمل آوری علوفه برای گاوداری گوشتی در 32 صفحه ورد قابل ویرایش
تاکنون پیشرفتهای زیادی در زمینه تکنولوژی تولید و عمل آوری علوفه و تغذیه گاوهای گوشتی با علوفه بدست آمده است. در واقع دورانی که افزایش وزن دامها در طول بهار و تابستان به علت کمبود علوفه و تغذیه حیوان، با خوراک های کم ارزش، میل به علوفه پوسیده داخل مزرعه، علوفه های خشیب اطراف مزرعه علوفه های پس مانده و سایر فراورده های فرعی کشاورزی، در طول زمستان از دست می‌رفت، گذشت. در حال حاضر، سن و وزن کشتار دام کاهش یافته و یا تعداد زیادی از دامها، برای تامین گوشت مورد نیاز بازار، به طور دسته جمعی کشتار می شوند. ولی به هر حال مساله 10-15% کاهش در تعداد گاوهای شیری به خاطر بوجود آوردن توازن در مقدار تولید شیر در هر یک از کشورهای اروپایی غربی عمل شود، آنگاه بکارگیری نژاد حاشیه‌ی با تولید گوشت با مشکل روبرو شده و برای مقابله با آن باید بیشتر به روشهای پرورش گاو داشتی از نژاد گوشتی رو آورد، وزن دام را هنگام کشتار افزایش داد. در ضمن استفاده از نژادهایی مثل شاروله و لیموزین که دیر به بلوغ جنسی رسیده و قادرند بدون افزایش سن با توانایی بالای افزایش وزن روزانه، در یک ژریم غذایی مناسب، به وزن کشتار مطلوب با تجمع درصد چربی پایین‌تری در لاشه برسند، روش دیگری است که می‌تواند مورد مطالعه قرار گیرد. علاوه بر این ، شواهد نشان می‌دهد که اتخاذ تکنولوژی‌ای که منتج به عملکرد فیزیکی در دام ( استفاده از علوفه ارزان تر و افزایش وزن بالاتر) شود سودمندتر از روش خرید و فروش تنهای دام است ( روشی که توجه بیشتری به مساله قیمت خرید و افزایش دام کمتری به هزینه های تغذیه دام می‌کند) براین اساس هزینه های تغذیه ای پایین تر( که در اثر استفاده کمتر از مواد متراکم حاصل گردید ) وزن زنده بالاتر دام در هنگام فروش دلیل اصلی بدست آوردن امتیاز بالاتر از متوسط جامعه در سه نمونه از گاوداریهای موفق در انگلستان بوده است.
مهمترین اصل بیولوژیکی ، رسیدن حیوان در فاصله زمانی مشخص به وزن مناسب و قابل کشتار است برای داشتن افزایش وزن، قطعاً باید مصرف خوراک توسط دام از حالت نگهداری بیشتر باشد. روشهایی تولید گوشت گاو معمولاً با شرایط بیولوژیکی و اقتصادی دامداری ارتباط دارند و این روشها به بخشهایی که معمولاً با سن دام در موقع کشتار مرتبط است تقسیم می‌شوند. در بیشتر روشهای تولید گوشت، استفاده از علوفه ذخیره شده معمول است برای مثال، در مزارع پروار بندی ، تغذیه گوساله‌ها معمولاً‌با استفاده از سیلوی ذرت همراه با کنسانتره، متشکل از غلات و مکمل‌های پروتینی و مواد دیگر انجام می شود تا این حیوانات در سن 15 ماهگی کاملاً پروار شوند.
برای زمستان گذرانی برخی از دامها ، اغلب از علوفه خشک، نامرغوب و محصولات فرعی کشاورزی در تغذیه استفاده می‌شود. گوساله ای که در سن 10-12 ماهگی زمستان گذرانی را شروع می‌کند به ندرت در سن کمتر از 2 سالگی به وزن مناسب کشتار خود می‌رسید.
نژادها برای مواد خوراکی :
نژاد ها و آمیخته های نژادی تفاوتهای فاحشی از نظر اندازه ، جثه، مرحله رسیدن به بلوغ جسمی و خصوصیات مربوط به لاشه را از خود نشان می‌دهند. نژادهای بزرگ جثه مانند شاروله، سیمنتال وسات دان با سرعت بیشتری نسبت به نژادهای کوچک جثه مانند هرفورد، رشد کرده و بنابراین گوشت بیشتری در واحد زمان تولید می‌کند. به هر حال نژادهایی چون آبردین آنگوس، گالووی، دوون و هرفورد که زود به بلوغ جسمی می‌رسند، نسبت به نژادهایی که دیر به بلوغ جسمی می‌رسند، در شرایط تغذیه یکسان، با سرعت بیشتری پروار می‌شوند. این در حالی است که گروه اول در شرایط گوساله‌های از شیر گرفته شده نژاد گوشتی را اغلب به منظور گذراندن زمستان و یا پروار کردن در مراکز پروار بندی ( چند راسی تا 100 هزار راسی ) از مرتع خارج می‌کنند.
تغذیه با برای خوراکی کم ارزش نیز می توانند با همان سرعت گروه دوم پروار شوند.
دامهایی که دیر به بلوغ جسمی می رسند، دارای هیکل بزرگتری نیز هستند، اینها نسبت به دامهایی که زود به بلوغ می‌رسند ، مواد خوراکی بیشتر مصرف می‌کنند، اما وقتی که دو گروه در یک سطح مشخص از چاقی کشتار می‌شوند. گروه دامهای بزرگ جثه بازده تولیدشان از نژادهای کوچک جثه کمتر نخواهد بود. تفاوت ناچیزی نیز در درصد گوشت تولید شده یا خواص کیفی گوشت بین این دو گروه وجود دارد.
فرزین (به عنوان دامهایی که دیر به بلوغ جسمی می‌رسند) و نیز همان صفات در نژاد هر فورد وآبردین، آنگوس فریزین ( به عنوان دامهایی که زود به بلوغ جسمی می رسند) مورد مقایسه قرار گرفت از آمیخته هایی که زود به بلوغ جسمی می‌رسند، چون در وزن بسیار پائین به یک درجه چاقی قابل قبول می‌رسند. (نامطلوب در بازار گوشت) معمولاً در پروار بندی با غلات استفاده نمی‌شود لذا اختلاف بین آمیخته‌هایی که دیر یا زود به بلوغ جسمی می‌رسند وقتی قابل بیان است که با جیره غذایی کم ارزش تغذیه شده باشند. گاوهای نژاد آبردین آنگوس حتی در سیستم استفاده از علوفه کم ارزش برای پرواربندی نیز به خوبی پروار می‌شوند.
نژادهای بزرگ جثه معمولا برای سیستم‌هایی که در آنها دامها با جیره‌های پرانرژی ( غلات+ ذرت علوفه ای) تغذیه می شوند و مناسب ترند زیرا این دامها می توانند با وزن بالای خود در سن بلوغ جسمی بدون اینکه لاشه های آنها زیاد از حد چاق شده باشند به وزن مطلوبی در موقع کشتار برسند.
سرمایه
برای روشهایی از پروار بندی که در آنها از جیره های غذایی پر انرژی برای تغذیه گوساله استفاده می‌شود، معمولاً گوساله ها در سن و وزن کمتر کشتار می‌شوند و سرمایه در گردش مورد نیاز کمتر است. در روشهایی از تولید گوشت که در آنها گوساله های تولید شده دربخش کاوهای شیری با جیره پایه علوفه مرتعی تغذیه می شوند به سرمایه در گردش متوسط نیاز است. اما در روشهایی که در آنها از گوساله های از شیر گرفته شدة گاوهای گوشتی برای پرواربندی استفاده می‌شود، نسبت به پرواربندی گوساله ها با مواد متراکم و پرانرژی ، به سه برابر سرمایه در گردش نیاز است، ما زیرا در این روش مذکور هزینه زیادی برای نگهداری تلیسه بالغ (جایگزین) در طول سال صرف می‌شود.
اهداف عملکرد
در بررسی عملکرد دامها در روشهای مختلف پرواربندی، دو صفت کلیدی، یعنی افزایش وزن و وزن کشتار دامها ، بایست مورد توجه قرار گیرند مقدار افزایش وزن، بازده تولید، مجموع خوراک مصرف شده و سن کشتار دام ، را تحت تاثیر قرار می‌دهد. اما وزن کشتاردامها روی بازده تولی، ترکیب لاشه و ارزش محصول بدست آمده، تاثیر می‌گذارد.
روش استفاده از تنها علوفه مرتع برای پرواربندی، مناسب گوساله‌هایی است که در اواسط زمستان یا بهار متولد می‌شوند. این دامها معمولاً در سن 20-24 ماهگی کشتار می‌شوند.
انرژی و پروتئین مورد نیاز
تمایز بین جنس و نژاد دامها، در تفاوت بین مقدار انرژی ذخیره شده ، به صورت افزایش وزن در آنها جلوه گر می‌شود. مجموع نیازهای جیوان به RDP و UDP ، به مقدار نیاز بافتهای جیوان به پروتئین واقعی ( TP) و هر دوی این نیازها به CP بستگی دارد.
مقدار RDP را می‌توان از روی مصرف انرژی متابولیسمی (ME) و افرمول PDP=7/8ME بدست آورد که مقدار ME برحسب مگاژول بیان می شود. پروتئین غیرقابل تجزیه وقتی نیاز است که مقدار RDP کمتر از مقدار TP در جیره باشد. بخشی از پروتئین خام جیره غذایی نشخوار کننده در شکمبه تجزیه می شود و در ضن تبدیل شدن به آمونیاک، جمعیت میکروبی شکمبه با استفاده از ازت آمونیاک به رشد و تکثیر ادامه می دهد و بر مقدار پروتئین میکروبی شکمبه افزوده می‌شود. بنابراین آن مقدار پروتئین خالی که در شکمبه تجزیه می شود دیگر در شیردان به عنوان پروتئین غذایی مطرح نبوده بلکه به صورت پروتئین میکروبی یافت خواهد شد. اما بخش تجزیه نشده پروتئین خام در شکمبه ، همراه با پروتئین میکروبی وارد معده حقیقی نشخوار کننده می‌شود و در شیردان بخشی از انواع پروتئین ها تحت تاثیر محیط اسیدی و آنزیم پپسین مترشحه از جدار شیردان قرار گرفته و به اسیدهای آمینه تبدیل می‌شوند. لذا پروتئینی که وارد روده کوچک می شود بخشی منشا غذایی دارد و بخشی دیگر از پروتئین میکروبی تامین می‌شود.
تغذیه گاوهای پرواری با محتویات بستر طیور گوشتی
گاوها و سایر نشخوارکنندگان، حاوی دستگاه گوارش بی نظیری هستند که امکان استفاده از ضایعات و سایر محصولات جانبی را به عنوان منبعی برای جیره غذائی آنها ، مهیا می کند. تغذیه گاوها عمدتاً بر مبنای استفاده از محصولات فرعی و سایر مواد مغذی هستند که منحصراً بوسیله نشخوارکنندگان قابل هضم باشد. یکی از خوراکهای غیر معمول که در تغذیه گاو قابل استفاده می باشد، فضولات بستر جوجه های گوشتی می باشد. در صنعت پرورش جوجه های گوشتی ، حجم قابل توجهی از فضولات بسترتولید می شود که به عنوان یک فراوری جانبی (by -product ( محسوب می شود. کاربرد اصلی فضولات مرغی، برای حاصلخیزی زمینهای زراعی می باشد. بهرحال استفاده از محتویات بستر جوجه های گوشتی صرفاً به عنوان کود، نمی تواند بازدهی مناسبی را به دنبال داشته باشد و در اصطلاح هزینه جایگزینی مواد مغذی که از سایر منابع غذائی فراهم می شود ، در مورد بستر جوجه های گوشتی زمانی که کود مرغی به جای اینکه در حاصلخیزی مزارع استفاده شود در تغذیه گاوهای گوشتی استفاده شود ، 4 برابر بیشتر است ( بازده استفاده از بستر طیور در تغذیه گاوهای گوشتی بیشتر از استفاده آن در حاصلخیزی مزارع است ) . محتویات بستر طیور منبع خربی از پروتئین ، انرژی ، مواد مغذی برای گاوهای آبستن و گاوهای داشتی است که ساختار صنعت پرورش گاو شیرده را در کشور تشکیل می دهند. بعلاوه از دیدگاه اقتصادی استفاده از محتویات بستر طیور را در تغذیه باعث حفظ مواد مغذی گیاهان می شود. این مواد مغذی شامل نیتروژن ، فسفر ، پتاسیم و مواد معدنی است که در مراتعی که کود گاوها تغذیه شده با بستر طیور پخش شده به فراوانی در خاک وجود دارد. یکی از مزایای بستر جوجه های گوشتی این است که تا مسافتهای طولانی قابل نقل و انتقال است، بدون اینکه ارزش اقتصادی آن تحلیل یابد. تولید کنندگان و دامداران ایالت آلباما برای کاهش هزینه های خوراک خود از این منبع عمده موجود، در تغذیه گاوهای خود استفاده می کنند. بیشتر دامداران ایالت آلباما با کاربرد این مواد جانبی در تغذیه گاوهای به مقدار قابل توجهی باعث کاهش هزینه خوراک شده اند. بهر حال بعضاً در بعضی تولید کنندگان و پرورش دهندگان گاو گوشتی یک بی میلی آشکار در رابطه با استفاده از بستر جوجه های گوشتی در تغذیه وجود دارد. چرا که افکار عمومی رشد و نمو سبزیجات و گیاهان را در فضولات حیوانی پذیرفته اند نباید فراموش کرد که فرایند استفاده از غذا در داخل بافتهای گیاهی ، فرایندی با پیچیدگیهای گیاهی کمتر نسبت به همان فرایند در دستگاه هاضمه گاو می باشد. بطوری که مواد غذائی مورد استفاده توسط گاو کاملاً کاملاً شکسته و تجزیه می شود و مورد فرآوری کامل قرار می گیرد. گاوی که روانه کشتارگاه می شود، 15 روز قبل باید تغذیه از بستر جوجه های گوشتی در آن قطع شده باشد در حالی که قارچ خوراکی که در بستری از کود پرورش داده شده است همان روز می تواند مستقیماً به فروشگاه خواربارفروشی فرستاده شود. بهرحال در صنعت پرورش گاو گوشتی باید از هر عملی که سلامتی گوشت تولیدی را زیر سئوال می برد ، اجتناب نمود. بستر طیور گوشتی چندین سال است که در تمامی مناطق کشور بدون هر گونه مشاهده اثرات جانبی مضرر برای انسان یا حیوان مصرف کننده آن ، مورد استفاده قرار گرفته است بعلاوه در ایالت آلباما ، استفاده از بستر جوجه های گوشتی عمدتاً در گاوهای آبستن و گاوهای داشتی استفاده می شد که کمتر چنین گاوهای مورد خرید و فروش یا کشتار قرار گرفته می شود. گزارشات متعدد حاکی از کاربرد ناچیز بستر جوجه های گوشتی در تغذیه گاوهای پرواری است و اگرچه درموارد نادر استفاده نیز 15 روز قبل از زمان کشتار گاو ، مصرف فضولات بستر در جیره غذائی قطع می شود بنابراین با این راهکار هر نوع خطر احتمالی تهدید کننده سلامت انسان ، کاملاً مرتفع خواهد گردید.
بطور کلی استفاده از بستر جوجه های گوشتی در تغذیه گاو شامل 3 سودمندی اولیه می باشد :
1 ) استفاده از بستر جوجه های گوشتی ، رفع مشکل استفاده از محصولات فرعی در محیط
2 ) یک راهکار برای مدیریت مناسب ضایعات حاصل از بستر جوجه های گوشتی برای استفاده پرورش دهندگان گاو گوشتی است.
3 ) صرفه اقتصادی در تولید گاوهای گوشتی می باشد.
آئین نامه های استفاده از بستر جوجه های گوشتی در تغذیه :
در سال 1967 ، زمانی که سازمان FDA شرح سیاستهای تغذیه بستر و سایر محصولات جانبی حیوانی را منتشر کرد. اطلاعات علمی بسیار اندک در مورد تغذیه بستر طیور وجود داشت. در سال 1980 بعد از آزمونهای گسترده محققان دانشگاهی و استفاده از تسهیلات انجام پروژه های مرتبط ، سازمان FDA موجب گردید تا بعضی از مقررات اولیه محدود کننده مصرف چنین محصولات جانبی را باطل شود. در حال حاضر حداقل 22 ایالت مقررات مناسبی را برای خرید و فروش بستر جوجه های گوشتی و سایر ضایعات با منشاء حیوانی را به عنوان اجزاء تشکیل دهنده خوراک دام و طیور تصویب نموده اند. اخیراً هیچ قانون مبنی بر کنترل و محدود کردن دادو ستد و استفاده از بستر جوجه های گوشتی در خوراک دام و طیور وجود ندارد. بعلاوه هیچ قانون و مقررات خاصی در ایالتی استفاده از ضایعات حیوانی یا سایر مواد جانبی (by product ) را در تغذیه دام منع نمی کند.
فیبر خام (CF) :
ترکیب فیر خام نمونه های بدست آمده از بستر به طیور میانگین 6 / 23 درصد محاسبه شده است. عمده فیبر بستر ناشی از مواد اولیه مورد استفاده در شروع پرورش، همچون تراشه های چوب ، خاک اره ، پوسته و پوسته بادام زمینی می باشد بستر معمولاً شامل مواد فیبری می باشد. فیبر موجود در بستر جوجه های گوشتی به تنها نمی تواند نیازهای نشخوارکنندگان را به قیر برآورده کند ، چرا که گاوها همچنین به علوفه های خشن برای عملکرد مناسب سیستم گوارشی خود نیاز دارد. گاوهای تغذیه شده با بستر به طور طبیعی نیاز به مصرف علوفه خشبی دارند حتی اگر مقدار قیبر خام بستر کمی بیش از مقدار اندازه گیری شده باشد، توصیه می شود که به ازای هر 100 پوند وزن زنده گاو 1/2 پوند از علوفه خشبی استفاده شود.
مقاله بررسی عمل آوری علوفه برای گاوداری گوشتی
| دسته بندی | دام و طیور |
| بازدید ها | 1 |
| فرمت فایل | doc |
| حجم فایل | 25 کیلو بایت |
| تعداد صفحات فایل | 32 |
مقاله بررسی عمل آوری علوفه برای گاوداری گوشتی در 32 صفحه ورد قابل ویرایش
تاکنون پیشرفتهای زیادی در زمینه تکنولوژی تولید و عمل آوری علوفه و تغذیه گاوهای گوشتی با علوفه بدست آمده است. در واقع دورانی که افزایش وزن دامها در طول بهار و تابستان به علت کمبود علوفه و تغذیه حیوان، با خوراک های کم ارزش، میل به علوفه پوسیده داخل مزرعه، علوفه های خشیب اطراف مزرعه علوفه های پس مانده و سایر فراورده های فرعی کشاورزی، در طول زمستان از دست می‌رفت، گذشت. در حال حاضر، سن و وزن کشتار دام کاهش یافته و یا تعداد زیادی از دامها، برای تامین گوشت مورد نیاز بازار، به طور دسته جمعی کشتار می شوند. ولی به هر حال مساله 10-15% کاهش در تعداد گاوهای شیری به خاطر بوجود آوردن توازن در مقدار تولید شیر در هر یک از کشورهای اروپایی غربی عمل شود، آنگاه بکارگیری نژاد حاشیه‌ی با تولید گوشت با مشکل روبرو شده و برای مقابله با آن باید بیشتر به روشهای پرورش گاو داشتی از نژاد گوشتی رو آورد، وزن دام را هنگام کشتار افزایش داد. در ضمن استفاده از نژادهایی مثل شاروله و لیموزین که دیر به بلوغ جنسی رسیده و قادرند بدون افزایش سن با توانایی بالای افزایش وزن روزانه، در یک ژریم غذایی مناسب، به وزن کشتار مطلوب با تجمع درصد چربی پایین‌تری در لاشه برسند، روش دیگری است که می‌تواند مورد مطالعه قرار گیرد. علاوه بر این ، شواهد نشان می‌دهد که اتخاذ تکنولوژی‌ای که منتج به عملکرد فیزیکی در دام ( استفاده از علوفه ارزان تر و افزایش وزن بالاتر) شود سودمندتر از روش خرید و فروش تنهای دام است ( روشی که توجه بیشتری به مساله قیمت خرید و افزایش دام کمتری به هزینه های تغذیه دام می‌کند) براین اساس هزینه های تغذیه ای پایین تر( که در اثر استفاده کمتر از مواد متراکم حاصل گردید ) وزن زنده بالاتر دام در هنگام فروش دلیل اصلی بدست آوردن امتیاز بالاتر از متوسط جامعه در سه نمونه از گاوداریهای موفق در انگلستان بوده است.
مهمترین اصل بیولوژیکی ، رسیدن حیوان در فاصله زمانی مشخص به وزن مناسب و قابل کشتار است برای داشتن افزایش وزن، قطعاً باید مصرف خوراک توسط دام از حالت نگهداری بیشتر باشد. روشهایی تولید گوشت گاو معمولاً با شرایط بیولوژیکی و اقتصادی دامداری ارتباط دارند و این روشها به بخشهایی که معمولاً با سن دام در موقع کشتار مرتبط است تقسیم می‌شوند. در بیشتر روشهای تولید گوشت، استفاده از علوفه ذخیره شده معمول است برای مثال، در مزارع پروار بندی ، تغذیه گوساله‌ها معمولاً‌با استفاده از سیلوی ذرت همراه با کنسانتره، متشکل از غلات و مکمل‌های پروتینی و مواد دیگر انجام می شود تا این حیوانات در سن 15 ماهگی کاملاً پروار شوند.
برای زمستان گذرانی برخی از دامها ، اغلب از علوفه خشک، نامرغوب و محصولات فرعی کشاورزی در تغذیه استفاده می‌شود. گوساله ای که در سن 10-12 ماهگی زمستان گذرانی را شروع می‌کند به ندرت در سن کمتر از 2 سالگی به وزن مناسب کشتار خود می‌رسید.
نژادها برای مواد خوراکی :
نژاد ها و آمیخته های نژادی تفاوتهای فاحشی از نظر اندازه ، جثه، مرحله رسیدن به بلوغ جسمی و خصوصیات مربوط به لاشه را از خود نشان می‌دهند. نژادهای بزرگ جثه مانند شاروله، سیمنتال وسات دان با سرعت بیشتری نسبت به نژادهای کوچک جثه مانند هرفورد، رشد کرده و بنابراین گوشت بیشتری در واحد زمان تولید می‌کند. به هر حال نژادهایی چون آبردین آنگوس، گالووی، دوون و هرفورد که زود به بلوغ جسمی می‌رسند، نسبت به نژادهایی که دیر به بلوغ جسمی می‌رسند، در شرایط تغذیه یکسان، با سرعت بیشتری پروار می‌شوند. این در حالی است که گروه اول در شرایط گوساله‌های از شیر گرفته شده نژاد گوشتی را اغلب به منظور گذراندن زمستان و یا پروار کردن در مراکز پروار بندی ( چند راسی تا 100 هزار راسی ) از مرتع خارج می‌کنند.
تغذیه با برای خوراکی کم ارزش نیز می توانند با همان سرعت گروه دوم پروار شوند.
دامهایی که دیر به بلوغ جسمی می رسند، دارای هیکل بزرگتری نیز هستند، اینها نسبت به دامهایی که زود به بلوغ می‌رسند ، مواد خوراکی بیشتر مصرف می‌کنند، اما وقتی که دو گروه در یک سطح مشخص از چاقی کشتار می‌شوند. گروه دامهای بزرگ جثه بازده تولیدشان از نژادهای کوچک جثه کمتر نخواهد بود. تفاوت ناچیزی نیز در درصد گوشت تولید شده یا خواص کیفی گوشت بین این دو گروه وجود دارد.
فرزین (به عنوان دامهایی که دیر به بلوغ جسمی می‌رسند) و نیز همان صفات در نژاد هر فورد وآبردین، آنگوس فریزین ( به عنوان دامهایی که زود به بلوغ جسمی می رسند) مورد مقایسه قرار گرفت از آمیخته هایی که زود به بلوغ جسمی می‌رسند، چون در وزن بسیار پائین به یک درجه چاقی قابل قبول می‌رسند. (نامطلوب در بازار گوشت) معمولاً در پروار بندی با غلات استفاده نمی‌شود لذا اختلاف بین آمیخته‌هایی که دیر یا زود به بلوغ جسمی می‌رسند وقتی قابل بیان است که با جیره غذایی کم ارزش تغذیه شده باشند. گاوهای نژاد آبردین آنگوس حتی در سیستم استفاده از علوفه کم ارزش برای پرواربندی نیز به خوبی پروار می‌شوند.
نژادهای بزرگ جثه معمولا برای سیستم‌هایی که در آنها دامها با جیره‌های پرانرژی ( غلات+ ذرت علوفه ای) تغذیه می شوند و مناسب ترند زیرا این دامها می توانند با وزن بالای خود در سن بلوغ جسمی بدون اینکه لاشه های آنها زیاد از حد چاق شده باشند به وزن مطلوبی در موقع کشتار برسند.
سرمایه
برای روشهایی از پروار بندی که در آنها از جیره های غذایی پر انرژی برای تغذیه گوساله استفاده می‌شود، معمولاً گوساله ها در سن و وزن کمتر کشتار می‌شوند و سرمایه در گردش مورد نیاز کمتر است. در روشهایی از تولید گوشت که در آنها گوساله های تولید شده دربخش کاوهای شیری با جیره پایه علوفه مرتعی تغذیه می شوند به سرمایه در گردش متوسط نیاز است. اما در روشهایی که در آنها از گوساله های از شیر گرفته شدة گاوهای گوشتی برای پرواربندی استفاده می‌شود، نسبت به پرواربندی گوساله ها با مواد متراکم و پرانرژی ، به سه برابر سرمایه در گردش نیاز است، ما زیرا در این روش مذکور هزینه زیادی برای نگهداری تلیسه بالغ (جایگزین) در طول سال صرف می‌شود.
اهداف عملکرد
در بررسی عملکرد دامها در روشهای مختلف پرواربندی، دو صفت کلیدی، یعنی افزایش وزن و وزن کشتار دامها ، بایست مورد توجه قرار گیرند مقدار افزایش وزن، بازده تولید، مجموع خوراک مصرف شده و سن کشتار دام ، را تحت تاثیر قرار می‌دهد. اما وزن کشتاردامها روی بازده تولی، ترکیب لاشه و ارزش محصول بدست آمده، تاثیر می‌گذارد.
روش استفاده از تنها علوفه مرتع برای پرواربندی، مناسب گوساله‌هایی است که در اواسط زمستان یا بهار متولد می‌شوند. این دامها معمولاً در سن 20-24 ماهگی کشتار می‌شوند.
انرژی و پروتئین مورد نیاز
تمایز بین جنس و نژاد دامها، در تفاوت بین مقدار انرژی ذخیره شده ، به صورت افزایش وزن در آنها جلوه گر می‌شود. مجموع نیازهای جیوان به RDP و UDP ، به مقدار نیاز بافتهای جیوان به پروتئین واقعی ( TP) و هر دوی این نیازها به CP بستگی دارد.
مقدار RDP را می‌توان از روی مصرف انرژی متابولیسمی (ME) و افرمول PDP=7/8ME بدست آورد که مقدار ME برحسب مگاژول بیان می شود. پروتئین غیرقابل تجزیه وقتی نیاز است که مقدار RDP کمتر از مقدار TP در جیره باشد. بخشی از پروتئین خام جیره غذایی نشخوار کننده در شکمبه تجزیه می شود و در ضن تبدیل شدن به آمونیاک، جمعیت میکروبی شکمبه با استفاده از ازت آمونیاک به رشد و تکثیر ادامه می دهد و بر مقدار پروتئین میکروبی شکمبه افزوده می‌شود. بنابراین آن مقدار پروتئین خالی که در شکمبه تجزیه می شود دیگر در شیردان به عنوان پروتئین غذایی مطرح نبوده بلکه به صورت پروتئین میکروبی یافت خواهد شد. اما بخش تجزیه نشده پروتئین خام در شکمبه ، همراه با پروتئین میکروبی وارد معده حقیقی نشخوار کننده می‌شود و در شیردان بخشی از انواع پروتئین ها تحت تاثیر محیط اسیدی و آنزیم پپسین مترشحه از جدار شیردان قرار گرفته و به اسیدهای آمینه تبدیل می‌شوند. لذا پروتئینی که وارد روده کوچک می شود بخشی منشا غذایی دارد و بخشی دیگر از پروتئین میکروبی تامین می‌شود.
تغذیه گاوهای پرواری با محتویات بستر طیور گوشتی
گاوها و سایر نشخوارکنندگان، حاوی دستگاه گوارش بی نظیری هستند که امکان استفاده از ضایعات و سایر محصولات جانبی را به عنوان منبعی برای جیره غذائی آنها ، مهیا می کند. تغذیه گاوها عمدتاً بر مبنای استفاده از محصولات فرعی و سایر مواد مغذی هستند که منحصراً بوسیله نشخوارکنندگان قابل هضم باشد. یکی از خوراکهای غیر معمول که در تغذیه گاو قابل استفاده می باشد، فضولات بستر جوجه های گوشتی می باشد. در صنعت پرورش جوجه های گوشتی ، حجم قابل توجهی از فضولات بسترتولید می شود که به عنوان یک فراوری جانبی (by -product ( محسوب می شود. کاربرد اصلی فضولات مرغی، برای حاصلخیزی زمینهای زراعی می باشد. بهرحال استفاده از محتویات بستر جوجه های گوشتی صرفاً به عنوان کود، نمی تواند بازدهی مناسبی را به دنبال داشته باشد و در اصطلاح هزینه جایگزینی مواد مغذی که از سایر منابع غذائی فراهم می شود ، در مورد بستر جوجه های گوشتی زمانی که کود مرغی به جای اینکه در حاصلخیزی مزارع استفاده شود در تغذیه گاوهای گوشتی استفاده شود ، 4 برابر بیشتر است ( بازده استفاده از بستر طیور در تغذیه گاوهای گوشتی بیشتر از استفاده آن در حاصلخیزی مزارع است ) . محتویات بستر طیور منبع خربی از پروتئین ، انرژی ، مواد مغذی برای گاوهای آبستن و گاوهای داشتی است که ساختار صنعت پرورش گاو شیرده را در کشور تشکیل می دهند. بعلاوه از دیدگاه اقتصادی استفاده از محتویات بستر طیور را در تغذیه باعث حفظ مواد مغذی گیاهان می شود. این مواد مغذی شامل نیتروژن ، فسفر ، پتاسیم و مواد معدنی است که در مراتعی که کود گاوها تغذیه شده با بستر طیور پخش شده به فراوانی در خاک وجود دارد. یکی از مزایای بستر جوجه های گوشتی این است که تا مسافتهای طولانی قابل نقل و انتقال است، بدون اینکه ارزش اقتصادی آن تحلیل یابد. تولید کنندگان و دامداران ایالت آلباما برای کاهش هزینه های خوراک خود از این منبع عمده موجود، در تغذیه گاوهای خود استفاده می کنند. بیشتر دامداران ایالت آلباما با کاربرد این مواد جانبی در تغذیه گاوهای به مقدار قابل توجهی باعث کاهش هزینه خوراک شده اند. بهر حال بعضاً در بعضی تولید کنندگان و پرورش دهندگان گاو گوشتی یک بی میلی آشکار در رابطه با استفاده از بستر جوجه های گوشتی در تغذیه وجود دارد. چرا که افکار عمومی رشد و نمو سبزیجات و گیاهان را در فضولات حیوانی پذیرفته اند نباید فراموش کرد که فرایند استفاده از غذا در داخل بافتهای گیاهی ، فرایندی با پیچیدگیهای گیاهی کمتر نسبت به همان فرایند در دستگاه هاضمه گاو می باشد. بطوری که مواد غذائی مورد استفاده توسط گاو کاملاً کاملاً شکسته و تجزیه می شود و مورد فرآوری کامل قرار می گیرد. گاوی که روانه کشتارگاه می شود، 15 روز قبل باید تغذیه از بستر جوجه های گوشتی در آن قطع شده باشد در حالی که قارچ خوراکی که در بستری از کود پرورش داده شده است همان روز می تواند مستقیماً به فروشگاه خواربارفروشی فرستاده شود. بهرحال در صنعت پرورش گاو گوشتی باید از هر عملی که سلامتی گوشت تولیدی را زیر سئوال می برد ، اجتناب نمود. بستر طیور گوشتی چندین سال است که در تمامی مناطق کشور بدون هر گونه مشاهده اثرات جانبی مضرر برای انسان یا حیوان مصرف کننده آن ، مورد استفاده قرار گرفته است بعلاوه در ایالت آلباما ، استفاده از بستر جوجه های گوشتی عمدتاً در گاوهای آبستن و گاوهای داشتی استفاده می شد که کمتر چنین گاوهای مورد خرید و فروش یا کشتار قرار گرفته می شود. گزارشات متعدد حاکی از کاربرد ناچیز بستر جوجه های گوشتی در تغذیه گاوهای پرواری است و اگرچه درموارد نادر استفاده نیز 15 روز قبل از زمان کشتار گاو ، مصرف فضولات بستر در جیره غذائی قطع می شود بنابراین با این راهکار هر نوع خطر احتمالی تهدید کننده سلامت انسان ، کاملاً مرتفع خواهد گردید.
بطور کلی استفاده از بستر جوجه های گوشتی در تغذیه گاو شامل 3 سودمندی اولیه می باشد :
1 ) استفاده از بستر جوجه های گوشتی ، رفع مشکل استفاده از محصولات فرعی در محیط
2 ) یک راهکار برای مدیریت مناسب ضایعات حاصل از بستر جوجه های گوشتی برای استفاده پرورش دهندگان گاو گوشتی است.
3 ) صرفه اقتصادی در تولید گاوهای گوشتی می باشد.
آئین نامه های استفاده از بستر جوجه های گوشتی در تغذیه :
در سال 1967 ، زمانی که سازمان FDA شرح سیاستهای تغذیه بستر و سایر محصولات جانبی حیوانی را منتشر کرد. اطلاعات علمی بسیار اندک در مورد تغذیه بستر طیور وجود داشت. در سال 1980 بعد از آزمونهای گسترده محققان دانشگاهی و استفاده از تسهیلات انجام پروژه های مرتبط ، سازمان FDA موجب گردید تا بعضی از مقررات اولیه محدود کننده مصرف چنین محصولات جانبی را باطل شود. در حال حاضر حداقل 22 ایالت مقررات مناسبی را برای خرید و فروش بستر جوجه های گوشتی و سایر ضایعات با منشاء حیوانی را به عنوان اجزاء تشکیل دهنده خوراک دام و طیور تصویب نموده اند. اخیراً هیچ قانون مبنی بر کنترل و محدود کردن دادو ستد و استفاده از بستر جوجه های گوشتی در خوراک دام و طیور وجود ندارد. بعلاوه هیچ قانون و مقررات خاصی در ایالتی استفاده از ضایعات حیوانی یا سایر مواد جانبی (by product ) را در تغذیه دام منع نمی کند.
فیبر خام (CF) :
ترکیب فیر خام نمونه های بدست آمده از بستر به طیور میانگین 6 / 23 درصد محاسبه شده است. عمده فیبر بستر ناشی از مواد اولیه مورد استفاده در شروع پرورش، همچون تراشه های چوب ، خاک اره ، پوسته و پوسته بادام زمینی می باشد بستر معمولاً شامل مواد فیبری می باشد. فیبر موجود در بستر جوجه های گوشتی به تنها نمی تواند نیازهای نشخوارکنندگان را به قیر برآورده کند ، چرا که گاوها همچنین به علوفه های خشن برای عملکرد مناسب سیستم گوارشی خود نیاز دارد. گاوهای تغذیه شده با بستر به طور طبیعی نیاز به مصرف علوفه خشبی دارند حتی اگر مقدار قیبر خام بستر کمی بیش از مقدار اندازه گیری شده باشد، توصیه می شود که به ازای هر 100 پوند وزن زنده گاو 1/2 پوند از علوفه خشبی استفاده شود.