مقدمه
ابومحمد مُصلِح بن عَبدُالله نامور به سعدی شیرازی و مشرف الدین (۵۸۵ یا ۶۰۶ – ۶۹۱ هجری قمری) شاعر و نویسندهی پارسیگوی ایرانی است آوازۀ او بیشتر به خاطر نظم و نثر آهنگین، گیرا و قوی اوست جایگاهش نزد اهل ادب تا بدانجاست که به وی لقب استاد سخن دادهاند آثار معروفش کتاب گلستان در نثر و بوستان در بحر متقارب و نیز غزلیات وی است